بسپارش چسب های اکریلاتی
چسب های اکریلیکی واکنشی ( که در بعضی از مواقع اکریلات ها یا اکریلیک های واکنشی نامیده می شوند) بر پایه مخلوط منومر یا اولیگومر استرهای اکریلیک اسید یا متاکریلیک اسید هستند. منومر ها معمولا مایع بی رنگ با ویسکوزیته پایین بوده و بوی تند دارند اما استرهای الکل ها با تعداد کربن بالا و استر های دی ال ها بوی محسوسی ندارند. از نظر شیمیایی، اکریلات ها ترکیبات کربونیل غیراشباع α و β می باشند. آنها می توانند با نوکلئوفیل ها ( با کربن β یا مستقیم با عامل خود کربونیل) و با الکتروفیل ها ( باند دوگانه کربن با کربن یا الکترون غیر متصل بر روی اکسیژن) وارد واکنش شوند. باندهای دوگانه کربن ، اغلب به عنوان عاملی برای سنتز پلیمرها هستند (با اسید یا عامل استر متصل می شوند)؛ که به سادگی توسط مکانیزم رادیکال آزاد به پلیمر تبدیل می شوند. این واکنش نیاز به نسبت استوکیومتری از مواد واکنش دهنده ندارد.عوامل پخت معمولا بر پایه پراکساید های آلی هستند که توانایی ایجاد رادیکال های آزاد را دارند. رادیکال های آزاد شروع کننده پلیمریزاسیون ، توسط گرما ، کاتالیزور آمینی یا اشعه UV ، تولید می شوند.
منومرهای کوچک مولکول فعال با اتصال به یکدیگر در مدت زمان مشخص به روش های مختلف تبدیل به پلیمر یا کوپلیمر می شوند. در مورد چسب های دوجزئی اکریلیکی ، بلافاصله قبل از فرآیند اتصال، عامل پخت (پراکساید) و در بعضی مواقع شتاب دهنده (آمین)،میتوانند به روش های متفاوت اختلاط، به فرمولاسیون چسب واکنشی بر پایه سیستم منومری اضافه شوند.
پلیمرهای اکریلیکی ساختاری آمورف دارند که دمای انتقال شیشه ای آنها می تواند در رنج گسترده ای که وابسته به نوع و ساختار منومرهاست تغییر کند. انتظارات کاربردی از چسب ها ایجاب میکند که در آنها از پلیمرهایی با دمای انتقال شیشه بسیار بالاتر از دمای محیط استفاده شود. مهمترین منومر برای چسب های واکنشی منومر متیلمتاکریلات می باشد. پلیمر متشکل از این منومر دمای انتقال شیشه ای حدود 105 درجه سانتیگراد دارد. چسب ها بر پایه پلی متیل متاکریلات مدول بالایی داشته، اما سخت و شکننده هستند. از آنجایی که آنها اساسا پلیمرهایی خطی هستند بنابراین ترموپلاست بوده و قابلیت ذوب شدن و حل شدن در حلال های قطبی را دارند. با توجه به بیشتر شدن عاملیت اکریلیکها و در نتیجه کنترل شبکهای شدن بیشتر، مقاومت شیمیایی و حرارتی چسب ها در کاربرد بهبود میابد. در هر حال مقاومت حرارتی به واپلیمرشدگی حرارتی محدود به 170 تا 200 درجه سانتیگراد بوده ولی دمای دقیق وابسته به فرمولاسیون می باشد.
به لحاظ ساختار شیمیایی، پلیمرهای اکریلیکی، پلی الفین هایی با گروه های استری آویزان هستند. استرها در برابر عوامل شیمیایی و هیدرولیزکنندهها نسبتاً پایدار بوده؛ اما تحت شرایط شدید اسیدی هیدرولیز میشوند. از آنجایی که گروههای استری، بخشی از زنجیر اصلی نبوده و در کناره ی زنجیر قرار می گیرند، لذا تجزیه هیدرولیزی پلیمرها به راحتی انجام نمی شود. معمولا برای بهبود خواص مکانیکی در چسبها، پلیمرهایی به فرمولاسیون آنها اضافه می کنند که در ترکیبات منومری کوچک مولکول قابل حل باشند اما حلالیت آنها در پلیمرهای اکریلیکی متناظر محدود باشند. به همین دلیل جدایی فازها در حین پخت اتفاق می افتد. اگر پلیمرهای اضافه شده دمای انتقال شیشه ای پایین داشته باشند موجب چقرمگی بیشتر و استحکام کششی بالاتر میشوند.
